Als het om autocultuur gaat, is mijn achtergrond houdingsgericht. Als tiener was mijn algemene benadering van modificatie dat hoe lager de chassisrails zitten, hoe beter. Ik kreeg een zekere voldoening toen ik vonken onder een auto zag opspringen en de voorbumper tegen de vloer hoorde vechten terwijl ik door de stad reed.
Wat me naar lage, aangepaste auto’s trok, was de grenzeloze creativiteit die ermee gepaard ging. Uitdrukken wat je leuk vond en je visie opbouwen was de helft van het plezier, terwijl de andere helft natuurlijk het ding was dat je in elkaar had gezet.
Een van de beste dingen van driften is het vermogen om je eigen flair en persoonlijkheid op te nemen. Dit geldt zowel voor het uiterlijk van uw auto als voor de manier waarop u ermee rijdt.
Driften is een sport die je beloont om precies te zijn, terwijl je ook wild en stijlvol bent. Of dat een product is van de wortels van de autosport, die afkomstig zijn uit een land dat bekend staat om zowel precisie als zelfexpressie, of een gelukkig toeval is een onderwerp op zich.
Vanuit mijn ervaring zijn er een miljoen en een manieren waarop mensen over de drifting zijn gestuit. De mijne kwam van de standbeweging. Met de leeftijd namen mijn budget en kennis van auto’s toe en steeds meer van mijn vrienden begonnen BMW’s te bemachtigen. Geef jonge jongens toegang tot een handgeschakelde coupé met achterwielaandrijving en motor voorin en de resultaten zijn onvermijdelijk.
Hoewel ik geïnteresseerd was in de esthetiek, geschiedenis en cultuur van het driften, waren mijn vrienden degenen die hun auto’s opzij wilden zetten.
En ze opzij krijgen deden ze. Er waren veel late nachten met dubieuze auto’s zijwaarts rond natte rotondes op industrieterreinen. Maar het duurde niet lang voordat mijn vriendengroep en ik beseften dat een georganiseerd driftevenement de place to be was om echt het meeste uit de auto’s te halen die ze hadden.
In de loop van de tijd veranderden goedkope BMW’s in dure Nissans; fabriekswielen veranderden in Japanse splitvelgen; en de natte rotondes werden sporen met clipping points. Ik was toevallig de man met een camera die het vastlegde zoals het gebeurde.
Zo komen we uit op Anglesey Circuit – een racecircuit op het eiland Anglesey in het linkerbovenhoekje van Wales in het Verenigd Koninkrijk.
De baan ligt direct aan de rand van het eiland en kijkt uit over de Ierse Zee en het Snowdonia-gebergte. Ik wist dat het uitzicht goed zou zijn voordat ik daar aankwam, maar ik was niet klaar voor hoe verbluffend het zou zijn.
Het evenement dat dit allemaal samenbracht, is Drift Matsuri, de grootste community-driftweekender van het VK. Ondanks dat het op het circuit wordt gehouden, opent het team achter Drift Matsuri hun deuren voor iedereen in de gemeenschap. Dit was de eerste keer dat ik ooit op een racebaan fotografeerde, dus ik was een beetje angstig om mijn weg te vinden met zoveel actie.
Het aantrekken van mensen uit alle hoeken van de sport resulteerde in een scala aan aanwezigen – van degenen die drijven als een hobby, tot degenen die het leven en ademen, en zelfs degenen die het professioneel doen. Deze mensen deelden echter allemaal een gemeenschappelijke interesse: ze nemen het driften niet alleen serieus, maar ook plezier.
Er is een verlangen om uw auto er goed uit te laten zien en om met uw vrienden de beste lijnen en hoeken te bereiken. De enige vangst is echter dat de tickets bijna onmiddellijk uitverkocht zijn. Je moet aan de bal zijn om Drift Matsuri te bereiken.
Deze snelle uitverkochte tijd is een bewijs van de kwaliteit van het evenement. Met meerdere matsuri evenementen die elk jaar plaatsvinden, zijn de organisatoren goed bekend in de gemeenschap.
Ze hebben sinds hun eerste evenement in 2013 een sterke relatie opgebouwd met de aanwezigen en het Anglesey Circuit en hebben jarenlang gewerkt aan het perfectioneren van de organisatie van het weekend.
De baan is opgesplitst in drie secties voor Drift Matsuri, die allemaal het hele weekend als point-to-point-lay-outs worden uitgevoerd. De foto’s van de auto’s die stilstonden op de baan werden genomen waar de coureurs wachtten om de sectie te raken voordat ze finishten en weer achteraan in de rij gingen staan.
Het eerste stuk gaat met hoge snelheid recht in een scherpe haarspeldbocht. Dit is de plek waar maniakken het hele weekend hun omgekeerde invoer kunnen oefenen.
Het tweede deel is een supersnelle, brede, uitgestrekte sectie waar coureurs hun . kunnen oefenen manji glijdt voordat u een snelle hook ingaat. Meer dan vaak raakten de coureurs de top van de 3e of zelfs de 4e versnelling voordat ze de hoofdbocht in gingen. We hebben het hier over snelheden ten noorden van 100 mph. Het gedeelte eindigt dan met een lange, slepende rechtshandige waarmee je nog meer snelheid kunt opbouwen dan de haak bij het verlaten.
De derde lay-out vindt plaats op het ‘Club’-gedeelte van Anglesey Circuit, een strakkere, meer technische bergopwaartse lay-out die iedereen de ‘Club’-sectie noemde. stoer sectie. Het hoogste deel van deze track is waar de echte uitzichten op de regio Snowdonia waren. Hier hadden chauffeurs ruimte om te kijken hoe dicht ze bij elkaars deuren konden komen.
Ongelofelijke uitzichten werden begroet met een reeks kleurrijke, lage auto’s die deze baanlay-outs frontaal tegemoet gingen.
Elke auto op de baan moest een technische inspectie doorstaan, en veel hiervan vond plaats op vrijdagavond, waardoor ik een voorproefje kreeg van wat ik de komende dagen kon verwachten.
Het rijden gedurende het hele weekend was zeer boeiend om te zien en werd intenser naarmate de uren verstreken. Ik kon zien dat de coureurs grip kregen op de lay-outs en ze natuurlijk met de tijd steeds harder raakten.
Het geluid van motoren, vooral SR20’s en M52’s op hun limiters, werd dit weekend de soundtrack van Anglesey. Ik was vooral onder de indruk van de moedigere auto’s die alles gaven op de snelle secties.
Hoewel veel van de BDCC-auto’s veel vermogen hadden, waren de meeste auto’s op het circuit straatauto’s. De roze S14 op kleine wielen heeft een atmosferische SR20, en de rode MX-5 die met 100 mph de haak inging, heeft slechts 1,6 liter onder de motorkap.
Naast deze auto’s was de baan ook de thuisbasis van enkele echte zware hitters. Deze rode Honda S2000 springt in het oog, met zijn unieke, gespannen geluid. De grotere saloonvorm van de groene Chaser met strakke pasvorm gaf hem een echt unieke aanwezigheid op de tight stoer indeling.
Lage hoogte met montage was de algemene stijlblauwdruk voor veel van de auto’s op het circuit, en Drift Matsuri is het bewijs dat er een enorme interesse is in het combineren van vorm met functie in deze sport. Het is ook het bewijs dat het VK de creativiteit en ambitie heeft om door te stoten naar de grote drijvende evenementcompetities over de hele wereld.
De staf en het management van Anglesey Circuit vertelden me hoe beleefd en betrokken de coureurs het hele weekend waren, terwijl de coureurs uitten hoe onwerkelijk het is om hun sport te beoefenen op een zijdeachtig racecircuit met zo’n schilderachtige achtergrond.
Door van kleine drifting-evenementen naar een grote weekender als Drift Matsuri te gaan, heb ik een optimistische kijk op de toekomst van deze sport in het VK.
Nu sociale media een grote rol spelen bij het uitnodigen van mensen in de wereld van het driften, neemt de kwaliteit van auto’s die mensen willen rijden alleen maar toe. De invloeden van grotere, meer op stijl gerichte Amerikaanse en Japanse drifting-evenementen werken zeker af op de jeugd die tegen de sport opkijkt. Drift Matsuri stelt ons in staat om te kanaliseren waar we van houden en speelt een integrale rol bij het begeleiden van de sport in de goede richting hier in het VK.
Het is veilig om te zeggen dat hoewel deze Drift Matsuri mijn eerste was, het zeker niet mijn laatste zal zijn.
Micha Fidowicz
Instagram: snoepshowroom
creditSource link
